مدح و ولادت امام رضا علیه‌السلام
بالای شعـر خـویش نـوشتم هـوالطیف تا که کنم ثنای تو ای حضرت شریف هم پیـرو تو تاج سـر اهـل عـالـم است هم منکر تو خوار وسرافکنده و خفیف این جمله های ناقـص ودر حدّ فهـم ما در وصف توست کوته و ناپخته و ضعیف اصلا زبـان الـکـن مـا در مـقـام مـدح کی میشود به وصف دو چشم شما حریف ای صـاحـب بـهـشـت حـریم شـما کجا سعی و صفا و رکن و مقام و منا و خیف ای مـهربان عـالم و ای هـشتـمین امام بـر آســتــان قــدس شـما بـارهـا سـلام شبهای جشن، صحن شما دلـرباتر است باور کن از بهشـت خدا باصفاتر است وقـتی فـرشته زائر بی طاقـت شماست یعــنی ز کـبریا حرمت کـبریا تر است در خانۀ تو هیچ غـریبی غریبـه نیست گـویا غـریب پـیش شـما آشـناتـر است جنــس طـلای تو به خـدا فـرق می کند اینجا طلا به برکت نامت طلاتر است وقـتی شفـا درون غبارت نهـفـته است یعنی غـبار تو ز طلا کـیـمیـاتـر اسـت بعضی صفات پیش تو برعکس می شوند داراتر است پیش تو هرکس گداتراست ایـران به بـرکـت قـدمت مـانـدگـار شد کـل چـهـار فــصـل دل مـا بـهــار شـد خورشـیدِ خـانـوادۀ مـوسی بن جعفری مــولای بـا مـحــبّـتـی و ذرّه پــروری گـفـتـی ســه بـار دیـدن زوّار می روی آقا تو در وفای به عـهد از همه سـری سیمای اهل بیت همه در جمال توست من مانده ام که فـاطمه ای یاکه حـیدری ایران الی الابد همه در زیر چتر توست این آب و خاک راتو زعیمی تو رهبری کافیست یک اشارۀ تان تا که مثل رعد بـدخواه شیعه را تو به زانو در آوری آوازه ات به حـیـدر کـرار رفـتـه اسـت آقـا شجـاعـتت بــه عـلمدار رفته است بـگـذار تـا مــرور کـنـد بـاز نـوکـرت آن خاطـرات کودکـی خویش در برت از شـیـشۀ قـطـار سـرک هـا کـشـیده ام تـا بــنـگــرم ز دور حــریـم مــنـورت در خاطرات کودکی ام نقش بسته است آن سنگ های صیقـلی و سبز مرمرت بـا لـذتـی عـجـیب شـمـردم هـزار بـار تعـداد زنگ ساعـت زیـبـای سر درت با شوق پـولی از پدر خـود گـرفـتـم و انــداخــتـم درون ضـریـح مــطـهـرت در زیر دست وپای همه سخت مانده ام تا دست خویش را به ضریحت رسانده ام آنکس که بارضایت شخصش خدارضاست فـرزند هــفتم عـلی مرتضی رضاست از کـودکـی همـیـشه بدهـکـار او شدیم یک پای خاطرات تمامیّ ما رضاست نـقّـاره مـی زنـنـد بـیـا خـوب گوش کن گـویا تـرانـۀ لب آنهـا رضـا رضاست تا سـفـره دار کــشور مـا هست فـاطمه سوگند می خورم نمک سفره ها رضاست بایـد بـه وسعـت کـرمـش اتـکـا کـنـیـم عمریست خرج هر چه گرفتار با رضاست زیـبـا تـرین کـلام لـب من تـمـام عـمـر حس می کنم همیشه همین ذکریا رضاست عالم کمی ز وسعت صحن امام اوست یک شعبه از بهشت به دارالسلام اوست |